معنی مدح گو در لغت نامه دهخدا

مدح گوی. رجوع به مدح گوی شود

معنی مدح گو در فرهنگ واژه مترادف متضاد

ستایشگر، مداح، مدح خوان، مدحت گو، مدحت خوان، مدحت سرا، مدیحه سرا، مدح گستر، مناقبت خوان، متضاد: هجوگو

معنی مدح گو - جستجوی لغت در جدول جو

مدح گو

لغت نامه دهخدا

مدح گو

فرهنگ واژه مترادف متضاد

مدح گر

مدیحه سرا، شاعری که در مدح دیگران شعر می گوید

فرهنگ فارسی عمید

متل گو

(خُ اَ)

چربک گو. مستهزی. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا) :
نوح اندر بادیه کشتی بساخت
صد متل گو از پی تسخر بتاخت
در بیابانی که چاه آب نیست
می کند کشتی چه نادان ابلهی است.
مولوی (مثنوی چ خاور ص 181)

لغت نامه دهخدا

مدح گوینده

(خِ)

مدح گوی. رجوع به مدحت سرای و مدح گوی شود:
کیمیای زر درویش کف راد تو است
مدح گوینده چنین گوید با مدح نیوش.
سوزنی

لغت نامه دهخدا

مدحگر

(مَ گَ)

مداح:
خاطر خاقانی است مدحگر خاص تو
یاور خاقان چین شفقت عام تو باد.
خاقانی.
خاطر خاقانی است مدحگر مصطفی
زآن ز حقش بی حساب هست عطا در حساب.
خاقانی.
رجوع به مدح شود

لغت نامه دهخدا

مزاح گو

که مزاح می گوید. رجوع به مزّاح و مزاح شود

لغت نامه دهخدا

مدح آور

(خُ رَ/ رُو سِ)

مادح. ستایش کننده. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

مدحت گوی

(خَ / خِ رَ دَ / دِ)

مدحت گو. رجوع به مدحت گو شود:
به وصف کردن او در ببارد و عنبر
ز طبع مدحتگوی و ز لفظ مدحت خوان.
رودکی

لغت نامه دهخدا

مدحتگر

(مِ حَ گَ)

مداح. ستاینده. که مدیحه سراید. که صفات نیک ممدوح را در شعر مندرج کند:
هنگام مدح او دل مدحتگران او
از بیم نقد او بهراسد ز شاعری.
فرخی.
همه خوبی و نکوئی بود او را ز خدای
وین رهی را که ستایشگر و مدحتگر اوست.
فرخی

لغت نامه دهخدا

مدیح گوی

(خَ گُ)

مداح. مدحتگر. مدحت سرای:
نوان و سست تنم تا مدیح گوی توام
مدیح گوی تو هرگز مباد سست و نوان.
معزی

لغت نامه دهخدا

محل گو

(خُ فُ)

محل گوی. گویندۀ لایق و شایسته. (ناظم الاطباء). آنکه سخن بر وقت و به موقع آن زند و بی محل گوی مقابل آن. (آنندراج)

لغت نامه دهخدا

مدحت گو

(خَ / خِ)

مداح. مدیحه گو. مدحتگر. شاعر که مدح ممدوحی کند